Gordon Ramsay vs Jamie Oliver

Een van de redenen om Myanmar/Birma als eerste reisdoel te kiezen was onze wens het britse koloniale verleden te treffen. We hoopten sporen te vinden van die periode tussen 1830 en de onafhankelijkheid in 1948. Concrete getuigen als oude koloniale gebouwen, stations, richtingborden en zo, maar ook taal- en culturele invloeden. We dachten de meeste kans te hebben in de oude koloniale hoofdstad Mandalay, maar nee hoor: helemaal niets, behalve één plaquette naast het Boeddha-beeld op Mandalay Hill, waarop vermeld was dat deze marmeren plaquette door de britse goeverneur was aangeboden als dank voor het dappere verzet van de britten toen de Jappen in de oorlogsjaren Mandaly Hill wilden veroveren. Een britse variant van de spreekwoordelijke WC-eend zal ik maar zeggen. Dat daarbij veel meer Gurkha’s (noordindiase soldaten die meevochten met de britten) sneuvelden dan britten staat op een achteraf gemetseld minuscuul restantje marmer vermeld.
Nou, dan maar twee uur de heuvels inploeteren door dramatisch verkeer en vlak langs zodanig stuivende steengroeves dat je geen hand voor ogen kon zien. Meer fijnstof binnengekregen dan in een nederlands decennium. Helemaal gaar arriveerden we in het hoog boven Mandalay gelegen Pyin Oo Lwin, wie kent het niet. Nou, er stond één oud huis. De gids verklaarde een enkel hospitaal en gemeentelijk gebouw ook tot koloniaal erfgoed, maar die vielen toch echt ver buiten onze definitie en dus ontzettend tegen.

Op naar Kalaw, ook een zogenaamd Hill Station boven Mandalay, waar de britse officieren in deze extreem hete maanden van het jaar naar toevluchtten.
Onderweg deden we een leuke kookworkshop Asian Style onder leiding van de lokale Joop Braakhekke. We gingen onze eigen lunch bereiden, nou ja, drie van de negen gerechten. De overige zes had de Chef al eerder gemaakt.
Aan ons beiden afzonderlijk de taak de eigen Vegetables Tempura Local Style, Steamed Fish with Cabbage Leaf en Chicken Curry with local Tofu appetijtelijk op tafel te krijgen. Wat zeker aan de motivatie om er iets van te maken bijdroeg was de opdracht dat we ons eigen baksel moesten opeten.
Een menu met bereidingswijze werd als handleiding bijgeleverd. En de Chef deed het voor. De tempura won ik (vond ik zelf: knisperend, licht, de groenten goed en regelmatig gemengd en ‘very fast’ gebakken, vond ook de Chef) en de chicken curry kon ik met enige zelfoverschatting nog wel tot gelijkspel uitroepen. Mijn letterlijke Waterloo vond ik in de Steamed Fish in Cabbage Leaf, omdat ik -overmoedig geworden door de hierboven beschreven tussenstand- teveel water toevoegde en bovendien het vuur te laag had staan. Waar A met een glas goed drinkbare witte wijn al zal te smikkelen van haar geslaagde gekokkerel moest mijn gerecht zeker nog tien minuten, en op een hoger vuur, blijven inkoken om de vrijwel gezonken Cabbage Leaf met inhoud weer zicht- en eetbaar te krijgen. Dik verloren dus, maar leuk was het zeker!
En natuurlijk namen we voor Zoon B het menu mee.

Kalaw dus. Het ligt in een kom op een hoogte van zo’n 1200 meter, omgeven door de eastern colonial hill en de western colonial hill die reiken tot pak weg 1500 meter. Ha! Eindelijk ‘Colonial’! Wat een heerlijk stadje is dit zeg!: 30min koel na het 37plus zinderend hete Mandalay, een stationnetje waar je de britse hogere officieren en bestuurders nog zó zag rondlopen: een oude engelse manshoge weegschaal, verweerde bordjes ‘Ticket Master’ en ‘To the trains’, een plank vol met oude gestempelde kaartjes en van die handbediende wissels om het enkelspoorslijntje voor de van beide zijden op Kalaw Centraal aankomende stoomtreintjes even dubbelspoors te maken. En een verroeste wagon uit de koloniale tijd.
De al genoemde colonial hills staan nog vol prachtige britse landhuizen, gebouwd rond 1885-1910. Vele weliswaar onbewoond en verzakt, maar nog in zeer herkenbare staat, met fraai ontworpen en toegankelijke tuinen. Andere opgeknapt en nu dienstdoend als hotel (we mochten ze uitgebreid van binnen en buiten bekijken) en weer andere in bezit genomen door de militairen (we mochten ze niet uitgebreid bekijken).
In gedachten hebben we zeker drie huizen gekocht, niet die hele grote, maar vooral de cottageachtige, wat compactere exemplaren.
Een droge maar goed bespeelbare golf slingerde zich om de prachtige tuinen heen. Toen we de weekmarkt markt bezochten bleek ook daar nog veel britse rust te heersen. Zelden zo’n stille beschaafde markt gezien. Niemand prijst schreeuwend zijn waar aan, de aanbieders zitten bij hun spullen en wachten gewoon tot een klant iets vraagt.
Toen we na de markt de lekkerste Shan lunch ever kregen voorgeschoteld (ByatByat heette het gerecht, met ernaast Tealeaf Salad) waren we definitief verkocht.. Kalaw, hoogtepunt van onze reis.

Maar hup, niet blijven hangen in het verleden. Vóórt gaan we weer, langs groothandelsmarkten met pákhuizen vol gember, sjalotten, kurkuma, groene tomaten en pinda’s. Alles handmatig gesjouwd, gewogen, gedragen, na op- en afslag verkocht, met potloodje in zakboekje opgeschreven en op wrakkige karretjes weggereden naar gereedstaande tweetakt ‘chinese oxes’, zoals deze vracht-tuktukjes hier worden genoemd.
Langs de zoveelste file-wegens-processie (dit keer met olifanten er bij!).
Naar het vliegveld om daarvandaan in half uurtje naar Heho te vliegen.

Stay tuned, er komt nog meer Myanmar, voordat we zaterdag naar Perth, West Australia doorreizen.