Participatiemaatschappij
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
20 Maart 2018 | Myanmar, Kalawe
In 2012 kreeg Aung San Suu Khyi bij verkiezingen in dit toen nog sterk verdeelde land van zeven staten en meer dan honderd ‘tribes’ 82 procent van de stemmen. Zij werd Minister President, maar de macht bleef grotendeels bij de verliezers.
‘We are very patient people’ krijg je ten antwoord als je de Birmese (er is geen woord als ‘Myanmarders’ of zo beschikbaar) vraagt of ze die militairen niet zat zijn. Het zal hun tijd wel duren, de ontwikkelingen naar meer dan wel betere democratie zijn immers onomkeerbaar. Stapje voor stapje gaat het beter, haast hebben heeft geen zin.
Het regime van vóór 2012 was echt verschrikkelijk, daar waren de Birmese bang voor. De huidige militairen worden een beetje schouderophalend bekeken. Want die hebben immers een grote toekomst achter zich....
-De infrastruktuur in dit land is dramatisch, behalve dan de gloednieuwe achtbaans asfaltweg van Yangon naar de nieuwe, uit de grond gestampte hoofdstad in het centrum van het land. Maar ja, daar wil niemand heen. Die weg is dus leeg.
-In Myanmar bestaat geen zorgverzekering. In het publieke hospitaal moet je als privé persoon, arm of rijk, voor vrijwel elke ingreep dokken. De militairen hebben hun eigen ziekenhuizen en zorg, geheel gratis.
-Gratis basis- of middelbaar onderwijs van overheidswege bestaat niet. Je kunt wel modulegewijs onderwijs kopen: USD 30 per module per maand, op een gemiddeld maandinkomen van USD 350.
-enz
De bevolking overleeft via een participatieve en fijnmazige samenleving waar menig westers land een punt aan kan zuigen. De Vrijwilligers! Veel Birmese zijn lid van een of meerdere ‘volunteer groups’: je straat, je voetbalclub, je familie, je dorp. Iedereen draagt bij, materieel (overal wordt succesvol gecollecteerd, toeristenrestaurants doneren overblijvend voedsel, groothandelaren en kleine producenten ontwikkelen microkrediet- en voorschot-constructies) en vooral immaterieel (studenten doneren uren onderwijs aan kinderen van de armen, ouderen kunnen zich inschrijven voor computercursussen door jongere vrijwilligers, motorbestuurders doneren transportkilometers-met-chauffeur naar hospitaals, dokter-spreekuren en gemeentehuizen, monniken bieden leger des heils-achtig onderdak etc. etc). Iedereen helpt iedereen, naar draagkracht of lichamelijk vermogen.
Natuurlijk heeft A gelijk als ze zegt dat de sociale druk om ‘mee te participeren’ hoog is, en het Boeddhisme met zijn dwingende vraag om goede daden te doen ook zeker bijdraagt, maar de samenleving drááit wel, ondanks de vrijwel onzichtbare overheid.
Het mooiste voorbeeld zagen we vandaag in dorpje X. Het wegdek van de gravelroad moest nodig worden vernieuwd. Volunteer Groups, NGO’s en leveranciers droegen de kosten van de nieuwe onderlaag (denk: van die grijze stenen onder en tussen de nederlandse treinrails) en bovenlaag (split), huur van een wals en teer. Alles bijeen USD 15.000. De dorpelingen, in twee shifts van vijftig man/vrouw werkten dagen aan: het verhitten van de teer in grote oliedrums op een lullig houtvuurtje, het schoudervervoer van twee drums met gloeiende teer aan een dikke bamboedraagstok naar de eerstvolgende vijf meter van de nieuwe weg. Daar sorteerden tientallen vrouwen handmatig de grotere onderlaag-stenen en de splitachtige toplaag en droegen deze in manden over de instabiele ondergrond naar de werkplek, en stortten in twee lagen het nieuwe wegdek.
De gloeiende teer werd uit de drums geschept en via een gaatjesconstructie in een pan over de bovenste laag gegoten. Grijze gravel en de wals er overheen: kláár. En dit alles bij 30+ graden. Geen overheid kwam er aan te pas, noch in het ontwerp, noch in de kosten, noch in de uitvoering.
Ik vond het maar indrukwekkend. Socialist zal ik er niet van worden, maar ik voelde wel iets van jaloezie. In Nederland wijzen we zo makkelijk naar gemeentelijke-, provinciale of landelijke overheden als er iets moet gebeuren. Hier ga je gewoon met je dorpsbewoners in twee, drie dagen een weg aanleggen. Waarover je de zelfgekweekte groenten, gember en knoflook naar de markt van Kalawe kunt transporteren. En je kinderen naar school. En je weer een stapje verder kunt komen, letterlijk en figuurlijk.
‘We are very patient people’ krijg je ten antwoord als je de Birmese (er is geen woord als ‘Myanmarders’ of zo beschikbaar) vraagt of ze die militairen niet zat zijn. Het zal hun tijd wel duren, de ontwikkelingen naar meer dan wel betere democratie zijn immers onomkeerbaar. Stapje voor stapje gaat het beter, haast hebben heeft geen zin.
Het regime van vóór 2012 was echt verschrikkelijk, daar waren de Birmese bang voor. De huidige militairen worden een beetje schouderophalend bekeken. Want die hebben immers een grote toekomst achter zich....
-De infrastruktuur in dit land is dramatisch, behalve dan de gloednieuwe achtbaans asfaltweg van Yangon naar de nieuwe, uit de grond gestampte hoofdstad in het centrum van het land. Maar ja, daar wil niemand heen. Die weg is dus leeg.
-In Myanmar bestaat geen zorgverzekering. In het publieke hospitaal moet je als privé persoon, arm of rijk, voor vrijwel elke ingreep dokken. De militairen hebben hun eigen ziekenhuizen en zorg, geheel gratis.
-Gratis basis- of middelbaar onderwijs van overheidswege bestaat niet. Je kunt wel modulegewijs onderwijs kopen: USD 30 per module per maand, op een gemiddeld maandinkomen van USD 350.
-enz
De bevolking overleeft via een participatieve en fijnmazige samenleving waar menig westers land een punt aan kan zuigen. De Vrijwilligers! Veel Birmese zijn lid van een of meerdere ‘volunteer groups’: je straat, je voetbalclub, je familie, je dorp. Iedereen draagt bij, materieel (overal wordt succesvol gecollecteerd, toeristenrestaurants doneren overblijvend voedsel, groothandelaren en kleine producenten ontwikkelen microkrediet- en voorschot-constructies) en vooral immaterieel (studenten doneren uren onderwijs aan kinderen van de armen, ouderen kunnen zich inschrijven voor computercursussen door jongere vrijwilligers, motorbestuurders doneren transportkilometers-met-chauffeur naar hospitaals, dokter-spreekuren en gemeentehuizen, monniken bieden leger des heils-achtig onderdak etc. etc). Iedereen helpt iedereen, naar draagkracht of lichamelijk vermogen.
Natuurlijk heeft A gelijk als ze zegt dat de sociale druk om ‘mee te participeren’ hoog is, en het Boeddhisme met zijn dwingende vraag om goede daden te doen ook zeker bijdraagt, maar de samenleving drááit wel, ondanks de vrijwel onzichtbare overheid.
Het mooiste voorbeeld zagen we vandaag in dorpje X. Het wegdek van de gravelroad moest nodig worden vernieuwd. Volunteer Groups, NGO’s en leveranciers droegen de kosten van de nieuwe onderlaag (denk: van die grijze stenen onder en tussen de nederlandse treinrails) en bovenlaag (split), huur van een wals en teer. Alles bijeen USD 15.000. De dorpelingen, in twee shifts van vijftig man/vrouw werkten dagen aan: het verhitten van de teer in grote oliedrums op een lullig houtvuurtje, het schoudervervoer van twee drums met gloeiende teer aan een dikke bamboedraagstok naar de eerstvolgende vijf meter van de nieuwe weg. Daar sorteerden tientallen vrouwen handmatig de grotere onderlaag-stenen en de splitachtige toplaag en droegen deze in manden over de instabiele ondergrond naar de werkplek, en stortten in twee lagen het nieuwe wegdek.
De gloeiende teer werd uit de drums geschept en via een gaatjesconstructie in een pan over de bovenste laag gegoten. Grijze gravel en de wals er overheen: kláár. En dit alles bij 30+ graden. Geen overheid kwam er aan te pas, noch in het ontwerp, noch in de kosten, noch in de uitvoering.
Ik vond het maar indrukwekkend. Socialist zal ik er niet van worden, maar ik voelde wel iets van jaloezie. In Nederland wijzen we zo makkelijk naar gemeentelijke-, provinciale of landelijke overheden als er iets moet gebeuren. Hier ga je gewoon met je dorpsbewoners in twee, drie dagen een weg aanleggen. Waarover je de zelfgekweekte groenten, gember en knoflook naar de markt van Kalawe kunt transporteren. En je kinderen naar school. En je weer een stapje verder kunt komen, letterlijk en figuurlijk.
-
20 Maart 2018 - 10:53
Nic Den Dulk:
Jullie interessant reisverslag wordt door Marianne zorgvuldig bewaard in iBooks. -
20 Maart 2018 - 11:25
Manja:
Hoi Joost, ik volg je verslagen. Zie je ook ergens signalen van het Rohingya drama? Of is dat alleen in andere delen van het land? -
20 Maart 2018 - 11:34
Fanny:
Lijkt me een zware klus, dat samen zo'n weg aanleggen en zeker" bijzonder en ook noodzakelijk "dat de zaken daar zo moeten worden opgepakt. Wij zijn natuurlijk maar een stel verwende drollen hier in Nederland, maar ik kan me toch ook prettiger klussen voorstellen om met elkaar op te knappen. Houden we ons hier bezig met het statiegeld op blikjes en flesjes, leggen ze daar gewoon hun eigen weg aan!
Wat een contrasten kom je tegen. Mooie verhalen Joop, lees ze weer met veel plezier. En A heeft helemaal gelijk.....Ondertussen zie ik het voor me dat je op je telefoon deze teksten zit in te typen, waarvoor HULDE!
Wij houden ons met sleepwetten en verkiezingen bezig, het ga jullie goed daar en liefs Fanny -
20 Maart 2018 - 11:50
Joost Hillen:
@Gup: die Rohingya-ellende speelt zich af in het westen, op de grens met Bangladesh. Wij zijn daar ver vandaan, sterker nog: het is verboden daar naartoe te reizen!
@FunFan: ik typ gelukkig op een iPad (en met zo’n stampertje). En natuurlijk heeft A niet altijd gelij, hè. Ik doseer het een beetje.
@Nic: ik voel me vereerd -
21 Maart 2018 - 18:36
Naomi:
Prachtig verslag Joost, met zeer interessante inkijk in de Birmese maatschappij, waardoor je beseft hoe goed/makkelijk wij het eigenlijk hebben.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
