Fanate ambassadeurs
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
23 Maart 2018 | Myanmar, Rangoon
Het wordt met de dag warmer. The hot season komt met rasse schreden naderbij, nu nog met 36+, maar straks met 40+ graden. Riviertjes vallen droog, waterreservoirtjes annex wasplaatsen verdampen, bomen verliezen hun blad (vreemde gewaarwording) en toeristen kiezen het hazenpad.
Wij zijn nu naast het Inle Lake neergestreken, een over 30 km NoordZuid uitgestrekt megameer met laaggebergte er omheen. Overal bootjes van vissers, van langs hun drijvende tuinen en kwekerijen varende boeren en van wieroogsters (het wier wordt gebruikt als kunstmest). De boten lijken op giethoornse punters of venetiaanse gondolas: met zo’n verhoogde voor- en achtersteven. Het verschil zit ‘m in de manier van roeien. Omdat de handen vrij moeten blijven om de netten uit te gooien, de groene tomatenvelden te bewerken of het loodzware wier van de bodem omhoog te hengelen balanceren ze op één been op de achtersteven. De hiel van het andere -buitenboord gestoken- been slaan ze vlak boven het blad om de korte verticale riem heen en de bovenkant daarvan zekeren ze in de oksel. En dan maar op z’n giethoorns of venetiaans achtjes draaien. Af en toe wisselen ze van standbeen. De golfslag van een langsracende motorboot absorberen ze moeiteloos met dat ene staande been. Verbluffend knap.
We logeren in een bungalowparkje waar de waterbuffels, ibissen en ooievaars onder ons terras rondscharrelen. Een leger Birmese bezemt dagelijks de gazons bladvrij. Rust alom. Maar op ons programma staat ‘hiken langs het meer’.
Nou zijn we qua wandelen gewaarschuwd door onze britse vrienden van de boot naar Mandalay, die eergisteren een ‘easy walk’ beloofd kregen, maar pas vijf uur later meer dood dan levend terugkeerden van een helletocht over een rotsige heuvel bij temperaturen waar de gemiddelde duivel zich niet voor hoeft te schamen. Maar onze jonge gids Hé bezweert ons een makkelijke wandeling te hebben uitgezocht met maar één klimmetje er in. Eerst over de smalle dijkjes tussen de rijstvelden, dan langs kleinschalige percelen waar knoflook en ui worden geoogst, en daarna door gehuchtjes waar de kurkuma ligt te drogen naast de gember en de pepers.
We kloppen zomaar ergens aan met de vraag of we even mogen binnenkijken. We zijn al snel twee koppen thee, een paar rijstkoeken met pindaolie, wat hapjes gedroogde pruim en een door de lokale gids getolkt beleefdheidsgesprek verder. Veelvuldig (fonetisch geschreven) ‘Sjeezoebah’ (dank u wel) zeggend en licht buigend verlaten we het houten huisje met golfplaten dak, puberdochter en oude oma.
‘Miengalabah’, ook fonetisch, is de algemene vriendelijk en geïnteresseerd bedoelde, samengevatte term voor ‘goedendag, welkom, hoe gaat het’. Per regio verschilt de klemtoon: in Inle ligt die op de laatste lettergreep, in Yangon op de derde. We Miengalaba’en heel wat af op een dag, want iedereen neemt alle tijd en moeite je glimlachend te begroeten.
Vooral kleine kinderen roepen naar ons uit de hooggelegen ramen (van de paalwoningen: in de regentijd staat hier alles blank), met daarbij heftig handgezwaai naar die gekke witte mensen. Topdag.
We eten voor het laatst in een lokaal restaurant. Vaste prikken: Tea Leaf Salad en/of groententempura met daarna een of andere Curry, begeleid door Myanmar Bier. Gemiddeld zijn we daar 24.000 Kyat aan kwijt, zo’n 17 euro.
We maken bij het tweede biertje het wilde plan om later nog een keer naar Myanmar te reizen. Er is nog zoveel moois in Myanmar te zien, belooft de gids.
En mocht een lezer nu al meer willen weten over dit bijzondere land? We zijn inmiddels -zelfbenoemde- bloedfanate Myanmar-ambassadeurs!
Nu naar West Australië: geen gids, geen chauffeur, geen door onze onvolprezen reisadviseur Barbara geboekte resorts en hotels, wel heel veel bonnefooi. Ook heerlijk!
Wij zijn nu naast het Inle Lake neergestreken, een over 30 km NoordZuid uitgestrekt megameer met laaggebergte er omheen. Overal bootjes van vissers, van langs hun drijvende tuinen en kwekerijen varende boeren en van wieroogsters (het wier wordt gebruikt als kunstmest). De boten lijken op giethoornse punters of venetiaanse gondolas: met zo’n verhoogde voor- en achtersteven. Het verschil zit ‘m in de manier van roeien. Omdat de handen vrij moeten blijven om de netten uit te gooien, de groene tomatenvelden te bewerken of het loodzware wier van de bodem omhoog te hengelen balanceren ze op één been op de achtersteven. De hiel van het andere -buitenboord gestoken- been slaan ze vlak boven het blad om de korte verticale riem heen en de bovenkant daarvan zekeren ze in de oksel. En dan maar op z’n giethoorns of venetiaans achtjes draaien. Af en toe wisselen ze van standbeen. De golfslag van een langsracende motorboot absorberen ze moeiteloos met dat ene staande been. Verbluffend knap.
We logeren in een bungalowparkje waar de waterbuffels, ibissen en ooievaars onder ons terras rondscharrelen. Een leger Birmese bezemt dagelijks de gazons bladvrij. Rust alom. Maar op ons programma staat ‘hiken langs het meer’.
Nou zijn we qua wandelen gewaarschuwd door onze britse vrienden van de boot naar Mandalay, die eergisteren een ‘easy walk’ beloofd kregen, maar pas vijf uur later meer dood dan levend terugkeerden van een helletocht over een rotsige heuvel bij temperaturen waar de gemiddelde duivel zich niet voor hoeft te schamen. Maar onze jonge gids Hé bezweert ons een makkelijke wandeling te hebben uitgezocht met maar één klimmetje er in. Eerst over de smalle dijkjes tussen de rijstvelden, dan langs kleinschalige percelen waar knoflook en ui worden geoogst, en daarna door gehuchtjes waar de kurkuma ligt te drogen naast de gember en de pepers.
We kloppen zomaar ergens aan met de vraag of we even mogen binnenkijken. We zijn al snel twee koppen thee, een paar rijstkoeken met pindaolie, wat hapjes gedroogde pruim en een door de lokale gids getolkt beleefdheidsgesprek verder. Veelvuldig (fonetisch geschreven) ‘Sjeezoebah’ (dank u wel) zeggend en licht buigend verlaten we het houten huisje met golfplaten dak, puberdochter en oude oma.
‘Miengalabah’, ook fonetisch, is de algemene vriendelijk en geïnteresseerd bedoelde, samengevatte term voor ‘goedendag, welkom, hoe gaat het’. Per regio verschilt de klemtoon: in Inle ligt die op de laatste lettergreep, in Yangon op de derde. We Miengalaba’en heel wat af op een dag, want iedereen neemt alle tijd en moeite je glimlachend te begroeten.
Vooral kleine kinderen roepen naar ons uit de hooggelegen ramen (van de paalwoningen: in de regentijd staat hier alles blank), met daarbij heftig handgezwaai naar die gekke witte mensen. Topdag.
We eten voor het laatst in een lokaal restaurant. Vaste prikken: Tea Leaf Salad en/of groententempura met daarna een of andere Curry, begeleid door Myanmar Bier. Gemiddeld zijn we daar 24.000 Kyat aan kwijt, zo’n 17 euro.
We maken bij het tweede biertje het wilde plan om later nog een keer naar Myanmar te reizen. Er is nog zoveel moois in Myanmar te zien, belooft de gids.
En mocht een lezer nu al meer willen weten over dit bijzondere land? We zijn inmiddels -zelfbenoemde- bloedfanate Myanmar-ambassadeurs!
Nu naar West Australië: geen gids, geen chauffeur, geen door onze onvolprezen reisadviseur Barbara geboekte resorts en hotels, wel heel veel bonnefooi. Ook heerlijk!
-
23 Maart 2018 - 17:19
JanZ:
Ha Joost. Ben blij dat jullie het mooi/leuk vonden daar :-). Ik ga er zeker ook nog een keer terug. Goede reis verder! -
24 Maart 2018 - 10:20
Barbara :
Op naar een nieuw avontuur! Fijne voortzetting van jullie reis. Groetjes Barbara -
24 Maart 2018 - 14:50
Suzanne:
Leuk hoor! Fijn dat jullie zo'n goede en spannende reis hebben.
Om nou te zeggen dat de engelse markten zo rustig en beheerst zijn, vraag ik me af. En mocht je nog meer Engelse ouderwetse treintroep willen zien (en beleven!) met de super beleefde gepensioneerde kaartjesknippers en zwarte kolenstokers erbij, dan kom je maar weer eens bij je zus logere! Want hier rijdt de boel nog zoals het in de 19e eeuw ook reed.
Doe ze de groeten daar in Perth, S -
26 Maart 2018 - 13:40
Bo:
Mooi stop daar met wandeling, altijd leuk. geen zijde boeren bezocht want die zitten daar ook, zover ik me kan herinneren. Maakt niet uit.
Het beste is natuurlijke dat je nu ook Myanmar ambassadeurs zijn, helemaal mee eens. Giga veel te zien daar en de mensen zijn super aardig, prettig om mee om te gaan. veel plezier in WA, ben benieuwd wat jullie dar gaan bezoeken en ontdekken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
