Geen wifi, wel

Sorry, sorry: we waren een oaar dagen wifi- en internetloos.
Nu, opnieuw in the middle of nowhere, kiert internet één streepje...proberen maar, dus.

Sommige steden zijn als je favoriete jasje. Het valt meteen goed om je lijf. Je voelt je er heerlijk in thuis. Bij andere steden lijkt er altijd een mouw binnenstebuiten te zitten, zijn de armen net te kort, valt de knoop steeds in het verkeerde knoopsgat of is het nèt niet van de gewenste snit. Het 'zit' gewoon niet lekker.

Melbourne vond ik daar een voorbeeld van. Prachtige skyline, daar niet van hoor. Niet al te veel cultuur, maar daarvoor moet je ook niet in een land zijn waar nog niets ouder dan 200 jaar is. Genoeg steegjes en pleintjes met redelijke restaurantjes. Prachtige parken en tuinen, gezellige en originele markt, mooie rivier dwars door de stad, behoorlijke haven. Weinig te klagen, toch?
Toch wel: mij tè veel Aussies die relaxed doen maar zich eigenlijk aanstellen, te veel pubers op skateboards op daarvoor veel te drukke trottoirs, een ongezond grote tegenstelling tussen de have's en de have not's (veel door hun stadsgenoten volledig genegeerde jonge bedelaars!), loszanderige Melbourners onderling èn met de touristen. In de city veel 020-zuidassig volk, dat belangrijk kijkt, lijkt of doet. Nog geen glìmlach tegen anderen, behalve tegen hun eigen soort. En allemaal hetzelfde gekleed: LBD of grijs mantelpakje voor de dames. Met stiletto's aan de voeten. En de heren in donker pak, gestreept shirt zonder stropdas en op sneakers of veel te lichtbruine schoenen. En vooral een zonnebril op, ook al is in geen velden of wegen een zon te zien.
De mooie rivier wordt alleen maar gebruikt om bruggen over te slaan. Oké dan: en door een paar roeiverenigingen. We zagen welgeteld één terrasje, dat direct aan de Yarra ligt en ervan geniet. Geen rondvaartboot te zien, geen vissers aan de wal, niets. Het lijkt alsof de rivier een hinderlijke onderbreking tussen Noord en Zuid vormt. De havens zijn weggepropt en lelijk, terwijl de ligging juist prachtig is.
Nee dus: wel prima dagen gehad in Melbourne, genoten van de wandelingen in de grote stadsparken, van twee musea, van het Olympisch Park 1956 en van de briljante rondleiding door het enorme cricketstadion The 'G'. Toch zie ik mezelf hier niet gauw terugkomen. Melbourne is gewoon niet mijn favoriete jasje.

Na de Aussies nu de Tassies. Vriendelijker en rustiger volk in een nog leger land. Tasmanië. Zo groot als de BeNeLux, met veel verschillende landschappen: van regenwoud tot Zwitsers aangeharkt tot Ardennen tot Kent tot Scandinavië tot Kroatische kust. Met ook nog eens mengvormen daarvan. Tot nu toe: pràchtig. Deze diversiteit is niet te behappen in een paar dagen, dus trekken we hier twee weken rond, en die zullen we hard nodig hebben. Na twee dagen in het welvarende Hobart eerst over kleine, kuilerige en bumpy gravelwegen op de scheiding van regenwoud en eindeloze blauwe baaien gereden naar het allerzuidelijkste stukje van Australië : Cocle Creek. We overnachtten in Southport, in het 'laatste motel vóór de Zuidpool'. Met recht een uithoek: nergens internet/wifi (volgens mij wist een van de dames niet eens wat het wàs) twee huizen, één winkel/benzinestation/motelletje/loketje voor een stom treintje dat vooral afwezige toeristen door het regenwoud tuft. Dat is het dan wel.
We stonden toch wel een beetje trots op dit zeer verweggistanne kaapje, naast een metalen eerbetoon aan de hier ooit zo belangrijke walvis. Cairns (dat ligt op de NO-'hoek' van Australië) is mooi wel verder hier vandaan dan Antarctica. Het is dan ook met 11 graden knap koud hier, maar het is windstil en de zon stráált. Prachtige vergezichten.
(trouwens, als de overheersende ZW-stroming -dus rechtstreeks vanuit de Pool waaiend- plaats maakt voor een noordelijker richting is het hier meteen boven de 20 graden, want dan komt de lucht uit het hete Centraal Australië).