Vliegtuigje

Koffer in huurauto, weerbericht kijken, kaart bestuderen, kleinste weggetjes kiezen, gas geven en wel zien hoever we komen. Dat is zo'n beetje ons verplaatspatroon. Benzine is spotgoedkoop (€ 0,89 per liter) dus op een paar kilometer hoeven we niet te kijken. Om twee uur 's middags moeten we 'ergens' zijn, want dan is er nog wandeltijd genoeg. Dit schema beviel ons tijdens een eerdere lange reis al prima, al vergt het wel wat googelen, bookingdotcommen, tripadvisoren en dotcomdotau'en voordat we weer een geschikte slaapplek hebben gevonden. Trouwens, ook op de bonnefooi lukt dat in dit jaargetijde (het is hier lente!) bijna overal. Zo ook hier in de vlek Hamilton, twintig huizen, een Inn en een kerk. Helemaal 'convict build', zoals ze hier zeggen: in een vorm van dwangarbeid door de uit Engeland verbannen criminelen, die uiteindelijk rond 1830 vanuit heel zuid Australië op Tasmanië werden samengebracht om er in de rest van het land van verlost te zijn. De echte schurken werden in de beruchte gevangenis Port Arthur (bijgenaamd: Hell on Earth) gedumpt, de rest werd als landarbeider en/of bouwvakker onder stevige bewaking aan het werk gezet.
De schattige engelsaandoende cottage 'Emma's Place' is ook zo'n convict build gebouwtje, met een al even engels aandoend, goed onderhouden tuintje.
Livinkje, drie slaapkamertjes, badkamertje met victoriaans bad, originele keuken met allerlei oude meuk, in de loop der jaren door de landlady bijeengebracht. Niets van waarde, maar wel ècht. Erg Lieve Wollige Schapen in een aangrenzend weitje. Kortom: reuze knollig en kneu allemaal. Tegen dezelfde kosten als die muffe motelhut, waar sinds maart niemand meer was geweest, de ramen niet open konden en de gastvrijheid ver te zoeken was.

Onze gemiddelde accomodatie ligt zo'n beetje tussen deze twee uitersten in, meestal een kamer in een van de vele prima motels, al dan niet met kookhoekje. Opvallend: alles doet het, alles is er, overal komt warm water uit de kraan en het is in de regel erg schoon.

Onderweg: veel keurig schoongehouden publieke wc's. Wel handig met al dat waterdrinken dat ze en we hier doen. Daarnaast: kortgemaaide gazonnetjes met bbq-plaatsen en afwasbakken. En ieder dorp (en een samenscholing van meer dan drie huizen noemt zich hier al dorp) heeft een bakery, alwaar heerlijke broodjes en -varianten naast afgrijselijk slechte koffie worden geserveerd. Dè plek om in het ochtendzonnetje te ontbijten en daarbij altijd vriendelijk aangesproken te worden door voorbijgangers, meestal vrouwen van boven de vijftig.
Verkeer? Nauwelijks aanwezig en beleefd. En het houdt zich keurig aan snelheid en andere regels.
Dieren? Jazeker: erg veel leuke en kleurige vogels. Langs de wegen veel dode wombats, wallaby's en ander dierenleed, dat volgens ons een dag later in de horeca terugkeert als Plat du Jour. We zaten vanochtend voor de Bakery naast een slagerij, die op de winkelruit had gekalkt, dat hij een '24h emergencybutcher' was. Vandaar dat Plat du Jour-vermoeden.
Restaurants? Mwah. Vooral ingericht op omloopsnelheid, zonder dat de kwaliteit van het eten er onder lijdt, overigens. Veel gefrituurde zeespullen, maar ook kangaroo en wallaby (zulk mager vlees zag ik nog nooit).
Duur? Nee, niet duurder dan in Nederland. Helaas is de wijn wèl prijzig; onder de € 12 voor een eenvoudige Sauvignonnetje Blanc kom je niet.

Ik zit nu in Strahan aan de westkust van Tasmanië te wachten op het telefoontje van de relaxte piloot van het piepkleine watervliegtuigje, dat mij in een half uur vliegen naar het hart van het regenwoud gaat brengen. En terug, na een pauze van een half uurtje. Er kunnen 4 passagiers per vlucht mee, en ik sta op de wachtlijst om ingepast te worden bij een clubje van drie. Hoe langer het wachten duurt, hoe kleiner dat vliegtuigje wordt.....en ik zag het al één keer landen op de korte kittige golfslag in deze mooie baai. Beetje stuiterend, niet goed voor je maag, denk ik.
Zojuist gehoord dat we morgen om 0930 uur los gaan. Met een nogal gezet echtpaar erbij....ben vanmiddag maar weer even naar het vliegtuigje gaan kijken. Het was nóg wat gekrompen..
Zaterdag rijden we met een stoomtreintje vanuit het oude mijnwerkersstadje Queenstown (dat model stond voor die lege dorpjes met saloon uit Lucky Luke) dwars door het regenwoud, over het spoor dat ze in vroeger tijden gebruikten om de erts naar de kust en de haven hier bij Strahan te krijgen.
Daarna heb ik wel genoeg regenwoud gezien, lijkt me. En genieg tieristenattracties. Dus òp naar de noordkust van dit prachtige en heerlijk rustige eiland!