Goldrush!

OK, eerst dat watervliegtuigje: zo'n eenpropellordingetje als in Flying Doctors maar dan met gliders eronder. Ik moest een disclaimer ondertekenen waaruit bleek dat àlles wat maar kon misgaan helemaal mijn eigen schuld zou zijn en nooit die van de piloot. De veiligheidsinstructie duurde vijf seconden: 'put this on' (een tasje aan een gordeltje met daarin waarschijnlijk een opgevouwen zwemvest), koptelefoon op en daar gingen we dan.
Piloot vroeg via de radio iets van starttoestemming (aan zijn vrouw of zo?) en een licht gekraak in de 'oortjes' was blijkbaar een OK, want met veel koffiemolenlawaai, stuiterend over het harde water, A handenwringend op de kade achterlatend gingen we vlak voor een steeds dichterbij komende rotswand de lucht in. Alles om me heen kraakte, woei en suisde, want de raampjes sloten niet zo best meer. Ik zag ook wat loszittende dan wel ontbrekende nageltjes op de vleugel.
Piloot draaide zich al vliegend en aan mysterieuze knoppen draaiend om in zijn stoel. Hij wees me op iets wat ik op rechts beneden me kon zien, terwijl ik nou juist bezig was mijn heimwee naar een Boeing 777-200 te verdringen. Ik zal wel wat klunzig hebben gekeken, want hij gooide het toestel 90 graden om zodat ik a) tegen de zijwand van het toestelletje werd gedrukt en b) alles onder me nu wel goed móest zien, maar veel meer en véél dichterbij dan me lief was.
De landing midden in het regenwoud was spectaculair: Piloot meldde dat PappaVictorDelta ging landen, en na de tweede onbeantwoorde aankondiging vond hij het mooi geweest met die radio. We vlogen steeds lager over de flauwbochtige River Gordon (in iedere bocht meldde hij zich aan de nog steeds niet reagerende basis....) en vlak voordat ik de bomen op de oevers naast mij kon aanraken gleden we het water op. Doodstil, spiegelglad, middenin de natuur: prachtig. Bountystrandje, vliegtuigje er op getrokken. Piloot vertelde over de slag tussen mileuactivisten en stuwdambouwers een tiental jaren geleden. Na maanden protest en Amelisweerdachtige taferelen kwam de rechterlijke uitspraak: de natuur is hier belangrijker dan een dam. Dus wegwezen met je bouwmaterialen!
Na anderhalf uur weer veilig op de steiger in Strahan. Ik probeer wel een foto'tje te plaatsen.

Dagje later: het stoomtreintje genomen waarmee begin 20e eeuw het koper uit de mijn over de berg door het regenwoud naar de haven werd getrokken. Alles was nog heel oorspronkelijk, geen toeristisch gedoe. De harde geschiedenis van de technisch ingewikkelde aanleg van deze West Coast Wilderness Railway werd vol trots en nog meer humor verteld door local Thomas, een geboren performer. Schitterende verhalen over de zware klus om dit spoor aan te leggen en over de goldrush van destijds. Een tussenstop bij een vroeger nu vervallen stationnetje. We leerden goud zoeken met zo'n platte pan en stromend water en wie vond er een ècht, zij het minuscuul, klompje goud in al het riviergruis? Inderdaad: Annebeth, natuurlijk. Onze gids vertelde dat dit nog wel vaker voorkomt. Hij vond het in ieder geval niet bijzonder. Wij wel!

Langs Zeehan de mijnstreek uit en via Stanley (aan de kliffige noordkust) nu in Launceston, met 100.000 inwoners de tweede stad van Het eiland. Nog een week op Tasmanië; we voelen ons er al helemaal thuis!