Wineglass Bay

Wat kan natuur toch mooi zijn. Vanmorgen vroeg op, want er moet hoognodig weer eens stevig gewandeld worden. Strakblauwe lucht, zonnetje, windstil, fris maar met belovende warmte. Uiteindelijk tikken we 21 graden aan.
We zitten in Bicheno, aan de oostkust van Tasmanië. Lieve baaitjes, vlakbij een van die National Parken met heerlijke klauterklimwandelingen. Op het parkeerterrein smeert menigeen zich stevig in, tankt water in flesjes en bindt grote rugzakken om, alsof er dágenlang getrokken gaat worden. Ik neem de wandeling naar Wineglass Bay; op een of andere manier spreekt die naam mij wel aan;-)) Eerst een half uurtje stevig klimmen naar het hoge uitkijkpunt op die baai (perfect van vorm: lijkt sprekend op de kelk van een wijnglas, zie foto), daarna 30 minuten steil naar beneden naar het zandstrand er omheen. Bij iedere stap weet je dat je 'm straks weer omhóóg moet maken....èn dat je er veel langer over gaat doen.
Het rose gesteente van de berg past bij de lentegroene bomen, de blauwe lucht en de azuur- dan wel smaragdkleurige baai. Daar kan ik dus wel even naar blijven kijken....Hagedissen schieten weg, Wallaby's zien mij kritisch kijkend stijgen en dalen. Na krap twee uur weer terug bij A, die een rugsparend vlak stuk liep.

We naderen het einde van ons rondje Tasmanië. Morgen naar de geschiedenis van alle gevangenissen alhier. Port Arthur en zo.
Nu eerst in de avondzon met z'n tweetjes genieten van de schommelbank voor onze heerlijke gastvrije B&B (glaasje port van het huis....) in het oudste huis van Dunalley, in januari 2013 nog net gered van de bosbranden. De foto's in het enige restaurantje spreken griezelige boekdelen.