Wineglass Bay
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
29 Oktober 2014 | Australië, Dunalley
Wat kan natuur toch mooi zijn. Vanmorgen vroeg op, want er moet hoognodig weer eens stevig gewandeld worden. Strakblauwe lucht, zonnetje, windstil, fris maar met belovende warmte. Uiteindelijk tikken we 21 graden aan.
We zitten in Bicheno, aan de oostkust van Tasmanië. Lieve baaitjes, vlakbij een van die National Parken met heerlijke klauterklimwandelingen. Op het parkeerterrein smeert menigeen zich stevig in, tankt water in flesjes en bindt grote rugzakken om, alsof er dágenlang getrokken gaat worden. Ik neem de wandeling naar Wineglass Bay; op een of andere manier spreekt die naam mij wel aan;-)) Eerst een half uurtje stevig klimmen naar het hoge uitkijkpunt op die baai (perfect van vorm: lijkt sprekend op de kelk van een wijnglas, zie foto), daarna 30 minuten steil naar beneden naar het zandstrand er omheen. Bij iedere stap weet je dat je 'm straks weer omhóóg moet maken....èn dat je er veel langer over gaat doen.
Het rose gesteente van de berg past bij de lentegroene bomen, de blauwe lucht en de azuur- dan wel smaragdkleurige baai. Daar kan ik dus wel even naar blijven kijken....Hagedissen schieten weg, Wallaby's zien mij kritisch kijkend stijgen en dalen. Na krap twee uur weer terug bij A, die een rugsparend vlak stuk liep.
We naderen het einde van ons rondje Tasmanië. Morgen naar de geschiedenis van alle gevangenissen alhier. Port Arthur en zo.
Nu eerst in de avondzon met z'n tweetjes genieten van de schommelbank voor onze heerlijke gastvrije B&B (glaasje port van het huis....) in het oudste huis van Dunalley, in januari 2013 nog net gered van de bosbranden. De foto's in het enige restaurantje spreken griezelige boekdelen.
We zitten in Bicheno, aan de oostkust van Tasmanië. Lieve baaitjes, vlakbij een van die National Parken met heerlijke klauterklimwandelingen. Op het parkeerterrein smeert menigeen zich stevig in, tankt water in flesjes en bindt grote rugzakken om, alsof er dágenlang getrokken gaat worden. Ik neem de wandeling naar Wineglass Bay; op een of andere manier spreekt die naam mij wel aan;-)) Eerst een half uurtje stevig klimmen naar het hoge uitkijkpunt op die baai (perfect van vorm: lijkt sprekend op de kelk van een wijnglas, zie foto), daarna 30 minuten steil naar beneden naar het zandstrand er omheen. Bij iedere stap weet je dat je 'm straks weer omhóóg moet maken....èn dat je er veel langer over gaat doen.
Het rose gesteente van de berg past bij de lentegroene bomen, de blauwe lucht en de azuur- dan wel smaragdkleurige baai. Daar kan ik dus wel even naar blijven kijken....Hagedissen schieten weg, Wallaby's zien mij kritisch kijkend stijgen en dalen. Na krap twee uur weer terug bij A, die een rugsparend vlak stuk liep.
We naderen het einde van ons rondje Tasmanië. Morgen naar de geschiedenis van alle gevangenissen alhier. Port Arthur en zo.
Nu eerst in de avondzon met z'n tweetjes genieten van de schommelbank voor onze heerlijke gastvrije B&B (glaasje port van het huis....) in het oudste huis van Dunalley, in januari 2013 nog net gered van de bosbranden. De foto's in het enige restaurantje spreken griezelige boekdelen.
-
29 Oktober 2014 - 17:21
Jan Hammer:
Joost, ik heb weer genoten van je drie laatste verhalen. Elke dag maak je iets moois mee en gelukkig kun je dat met ons delen dankzij jouw vertelkunst. Is Annebeth trouwens weer helemaal hersteld?
Of besteed jij nog steeds extra aandacht en hulp aan Haar?Groet haar ook van ons.
Jan. -
29 Oktober 2014 - 22:26
Carla:
Jullie vervelen je nog niet zo te lezen..... Laat even weten hoe Port Arthur was en of het de moeite waard is om te gaan bezoeken. Groetjes, Carla
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
