Vulcanische stiltes

In de top 10 van de mooiste wandeldagtochten ter wereld staat de Tongariro Alpine Crossing. Zoon B had 'm een jaar of zes geleden gedaan, neef H vorig jaar. Dat laat ik als jongere oudere natuurlijk niet op me zitten, hoewel ratio (het is een takkeneind -want bijna 20 kilometer- sjouwen, overschat je krachten niet, je hebt geen echte hikingboots bij je, je bent geen twintig meer, na twee dagen regen zijn stenen echt glibberig en al dat lavapuin en -gruis geeft geen goede grip) en emotie (ja doei, als B het kan dan kan ik het ook, de restaurantmevrouw, de motelier èn de VVV-dame zeiden toch zèlf dat ik het best kan, A vindt ook al dat ik het moet doen, ik ben fit genoeg, waarom heb ik al die honderden kilometers in nederland dan getraind, het gaat vàst niet regenen/waaien/vriezen en met genoeg water en sandwiches moet het lukken) dagenlang met elkaar overhoop lagen.

De doorslag gaf mijn motelier die mijn wandelschoenen zag en zei, dat het daarmee best te doen was. En daar ging ik dus. App met routegegevens en lokaal weerbericht op de nieuwgekochte iPhone geladen, rugzak vol met first aid kit, kompas, water, windjack, trui, sandwiches, chocoladecake, bananen, regenkleding en snoepjes. Alsof ik de Noordpool ging bedwingen. A leek me liefhebbend maar ook wat meewarig uit te zwaaien. Alleen dat tweede was waarschijnlijk een onjuiste waarneming.
Vanaf vertrek door vulkanisch gebied lopen en klimmen, later klauteren naar nooit vermoede hoogten over willekeurig neergekwakte stenen, smalle 'Devils Stairs' op de kam van vulkaan, verticaal stukje hûûh-engigheid met alleen een ketting aan de bergzijde als zekerheidje, genieten van schitterende uitzichten en door mineralen prachtige gekleurde kratermeren, griezelige afdalingen maken en je na bijna zes uur lopen geheel uitgewoond aan de finish melden waar gelukkig trouwe echtgenote me zit op te wachten. Ik ben best wel eens minder trots op mezelf geweest....

De eerlijkheid gebiedt me nog wel te melden dat ik in het begin van de tocht werd ingehaald door een èrg naar mannetje dat de tocht nota bene in looppas ging doen. En dat aan het einde een ouderpaar langs stoof met twee kindertjes van nog geen acht jaar oud in het kielzog..... Nou ja, zo relativeer je wat af op een zondagmiddag.

We zijn nu in Hastings. Morgen naar Wellington, van waar we donderdag belachelijk vroeg met de ferry oversteken naar het Zuidereiland. De afgelopen dagen veel heerlijk stille wegen gereden. Dat kan ook moeilijk anders, want er zíjn hier geen andere. Een ervan heette zelfs 'The Forgotton World'-Highway. Sinds 'Alphen aan den Rijn: de héle Randstad ligt er omheen' geen betere marketing-vermomming van 'het is helemaal niets' meegemaakt. Tweehonderdenvijftig kilometer (lees: vier uur rijden) prachtige natuur, maar helemaal mens-, dorp-, bezinepomp-, koffie- en dus ook verhaalloos. Daarom nu pas weer een blogje. En trouwens ook soms A-loos, want die mag graag de ogen even dichtdoen bij het passeren van het tweemiljoenste schaap.