Kamasutra

Khajuraho ontvangt onze binnenlandse vlucht uit Veranasi majesteitelijk. Een enórme, bijna oosteuropees protserige, gloednieuwe terminal, glimmend marmer op de vloeren, geruisloos draaiende bagagebanden, alles kraakhelder en schoon. Een echte diepte-investering kun je wel zeggen, want er komt maar één vlucht per dag aan. Die ene is van de boeven van Jet Air (we hadden twee kilo overweight en mochten van de dienstkloppende baliekluiver in Veranasi kiezen: òf 500 rupees per kilo betalen (€ 6,30) of een upgrade naar businessclass nemen voor 4200 rupees per persoon; niet echt een moeilijke keuze....).
OK, er landen daarnaast ook nog eens twee vluchten per week van Air India, maar dat is het dan wel. Een parkeerterrein zo groot als twee voetbalvelden, met daarop een paar taxis en een amechtig hijgende bus. Khajuraho is dus klaar voor de toeristenstroom (die al een beetje op gang is) om het Unesco Erfgoed ter plekke te bezoeken: de duizenden erotische gebeeldhouwde voorstellingen op de schitterende tempels. De hele Kamasutra kom je er tegen, bekeken door rode koontjes-Britten, giechelende Koreanen, luidkeels commentariërende Amerikanen en wij tweetjes, die soms onderboven moeten kijken om te ontdekken dat het inderdaad erotisch is.
We worden -kunsthistorisch in ieder geval- deskundig rondgeleid door de plaatselijke gids die duidelijk een roeping als storyteller heeft gemist. Met zijn prachtige stem noemt hij zonder blikken of blozen alles bij zijn of haar naam en hij besteedt humoristisch en welbespraakt extra aandacht aan inderdaad grappige details. Zoals aan de amoureuze staande positie van de Koning met zijn concubine die qua acrobatiek niet in een circus zou misstaan. Teneinde schaamtewekkend omvallen te vermijden zijn twee dienaren als een soort boekensteunen bezig deze koninklijke copulatie mogelijk te maken. Een blij olifantje beschouwt guitig dit tafereel in het beeldhouwwerkje ernaast.
Het dorpje zelf ‘haalde je binnen als het regende’. De gids (40) vertelt dat er in zijn jeugd nog maar 250 inwoners waren; na het herontdekken van de tempels in de tachtiger jaren, die rond 1500 in verval kwamen en door een dadelpalmenbos waren overwoekerd kwam daar snel verandering in.
Hij leidde ons rond door het oude dorp en vertelde over huizenbouw, inrichting, woongewoontes en schoolgang in zijn jeugd. We mochten overal in en werden vriendelijk begroet, tot in het tempeltje van de geestelijke dorpsleider aan toe.
Het schooltje groeide als kool, onder leiding van een deskundige en gepassioneerde brahmaanse directeur en gesteund door een stichting uit ons eigen drentse Erica! Trots laat de directeur ons het fotoboek van de stichting zien, en de laatste donaties: een fiets, bedoeld om veraf wonende kinderen te leren fietsen en zo excuses om geen opleiding te krijgen vermijdend, en drie trapnaaimachines, waarachter schattige meisjes naailes krijgen.

We rijden daarna van Khajuharo naar Jhansi om daar de trein naar Agra te nemen. Zonder kaart zullen al die verplaatsingen je duizelen, dat doen ze ons soms ook. Deze keer zaten we niet in een rustiek maar ijzig boemeltje dat ons uit de bergen rond Shimla naar Dharampur bracht, maar in een Echte Intercity, met vooraf gereserveerde zitplaatsen. Die rijdt tussen deelstaat-parlementstad Bhopal (inderdaad, van die chemische ramp met Union Carbide uit 1984) en nationaal-parlementsrad Delhi. Vol met topambtenaren, zakenlieden (en wij), in de Excellent Class, met diner en muziek. Achter ons de ook te reserveren tweede klasse, waarvan de gids zei dat als je een ligplaats reserveert je moet zitten, en als je een zitplaats reserveert je moet staan. Ticketoffices boeken namelijk moeiteloos de beschikbare plaatsen dubbel of zelfs driedubbel.
De derde klasse (de ‘jungle class’) kent geen reservering, is spot- en spotgoedkoop en daar wordt letterlijk alles en iedereen wat nog op het perron overblijft ingepropt, aangestampt en opgestapeld. Mocht je ooit overwegen in India een trein te nemen: nóóit derde klasse-kaartje kopen, dus.

We zijn nu in Agra, stad van de Taj Mahal en het Fort. Gaan we morgen doen, nu eerst een indiaas biertje (Kingfisher, aanbevolen) omdat ons verder prima hotel voor een glas Indiase Sula (Sauvignon Blanc, nog net geen azijn) evenveel rekent als een gemiddeld lokaal restaurant voor een fles.