Bloedheet Bagan

Van Yangon naar Bagan vliegen is in een uurtje gepiept. Van de al erg warme hoofdstad naar bloedheet Bagan. Van stadse gids Win, een vrouw van de wereld in Yangon, naar Bagan born and raised gids Thet, wiens myanmars/engels een stevig beroep op onze fantasie doet. Bagan is eigenlijk niet groter dan twee dorpen (de paar gehuchtjes met lemen hutjes niet meegeteld) op een, in dit warme seizoen stoffige, hittezinderende laagvlakte met een oppervlakte van slechts 49 vierkante mijl.

(even mijn fobie aan het woord: Myanmar heeft het hoogste aantal doden aan slangenbeten van de héle wereld, en alleen al rond Bagan leven 41 soorten ‘very poisonous snakes, sir’. In mijn levendige fantasie en dromen lagen ze al kronkelend van voorpret in rotten van drie tussen de ruïnes op ons te wachten. De wens deze bizarre wereld toch te bezoeken won het glansrijk van de fobie, en dat was maar goed ook: in drie dagen geen sláng gezien).

Er staan hier meer dan 3000 boeddhistische (en één hindu-) stoepa’s, pagodes, tempels en kloosters uit de gouden eeuwen van Myanmar, van de 11e tot de 13e. Sommige beschadigd als gevolg van een zware aardbeving (1975) en een lichtere (2016). Het is zeker niet alleen een toeristische attractie, maar ook een levende plaats voor boeddhistische aanbidders, je struikelt hier over de monniken uit heel Azië (google even op ‘Bagan’ voor een foto...)
Of onze keuze (midden op de dag drie uur op een mountainbike over gravelroads stuiteren, want asfaltwegen zijn er niet) nou de verstandigste was weet ik niet....maar het was als altijd een geweldige manier om de omgeving te verkennen.

Unesco overweegt dit gebied tot werelderfgoed uit te roepen, en dat begrijpen we prima. Het zonlicht op de soms gouden, vaak baksteenrode koepels en torens is vooral in het namiddag-strijklicht adembenemend mooi, de ontelbare Boeddha- en andere beelden en heilige plekken in de pagodes worden nooit saai (ook al omdat Thet uitlegt waar de nuances in de houding van de diverse beelden (liggend horizontaal, liggend het hoofd ondersteund door arm, zittend met hand gesloten of open etc) op duiden). Ther weet àlles, maar doseert zijn verhalen uitstekend op onze aandacht, weet wanneer we even aan rust toe zijn en varieert tussen hele grote gouden blingbling-pagodes en kleine juweeltjes.
In zijn woondorpje mogen we ‘s zondags met hem mee naar een feestelijke ceremonie, omdat een paar prachtig traditioneel geklede jongetjes voor het eerst (een week, met thuis slapen) naar het klooster gaan. Ze zitten op een verhoginkje, terwijl de dorpelingen eten, muziek maken of traditioneel dansen. De familie kijkt apetrots toe. Processie toe, waarbij de kinderen gedragen worden naar de dorpskapper: monniken, zelfs heel jonge, zijn kaalgeschoren.

Zoals overal en altijd wanneer wij opduiken is het toeristenseizoen net voorbij. Dus is er overal plek, krijgen we de mooiste uitzichttafeltjes en varen we nu op een prachtig koloniaal aandoend schip met achttien hutten (veel glimmend gelakt hout) in twee dagen van Bagan met een paar leerzame tussenstops stroomopwaarts over de Irrawaddy river naar Mandalay, de oude hoofdstad uit het britse koloniale tijdperk. Samen met 27 bemanningsleden èn de schotse Kate en James. We zijn met zijn viertjes, da’s dus zeven bemanningsleden per passagier....

Vooral de jongeren smeren hier thanaka, een gelige uit boombast gewonnen kleiachtige substantie op hun gezicht, met name op konen en wangen. Die beschermt hen tegen de felle zon en houdt de huid soepel en licht van kleur. Het ziet er heel bijzonder uit, maar natuurlijk niet voor de smeerders zelf.
Zíj kijken nou juist weer verbaasd, besmuikt en giechelend naar A, die nu eenmaal met haar huidaandoening vuurrode wangen en konen krijgt na consumptie van aardbeien, koffie, wijn, inspanning, warmte en nog het een en ander.
Ze komen zelfs voorzichtig en o zo beleefd vragen of ze met A op de foto mogen. Dat mag, zoals je deze mensen àlles gunt. Daarover later meer, de gong voor de lunch ging zojuist.....