Zandbankdiner met zelfverbranding

Aardig, vriendelijk, bescheiden en behulpzaam. Zo zijn ze hier. Iedereen lacht je tegemoet, ingetogen maar zelfbewust. Respectvol maar niet onderdanig. Nieuwsgierig maar niet opdringerig.
We zijn niet de eerste europeanen in Myanmar, maar het behoudende overheidsbeleid voorkomt massatourisme à la Cambodja, Thailand, Laos en Vietnam. Daarom zijn de inwoners hier oprecht verheugd je te zien; zo veel touristen zijn er hier niet (zeker in dit jaar van negatief nieuws) en elke tourist is een kans. Op een wijze passend binnen hun volksaard willen ze die kans benutten. Aardig, vriendelijk, respectvol maar niet onderdanig.

Ze zijn optimistisch over hun toekomst, zeker nu kleinschalige particuliere initiatieven worden toegestaan dan wel gedoogd (zoals restaurantjes, hotelletjes, winkeltjes, gidsen, taxi’s, busjes, scooterverhuur en dergelijke).

Natuurlijk schuurt het een beetje om naar een land als Myanmar op reis te gaan. Aan de ene kant wil je niet dat je komst wordt uitgelegd als steun aan alles wat er in dit land gebeurt, aan de andere kant weet je dat je dollars, mits besteed aan die kleinschalige en particuliere initiatieven bij de bevolking terechtkomen. Daar letten we dan ook op: geen overheids- maar alleen ‘private owned’ hotels kiezen, in lokale restaurantjes eten, lokaal georganiseerde evenementjes bezoeken en overal de menselijke- en nergens de corporate maat zoeken.
Op die manier treffen we dagelijks aandoenlijke- en bijna ontroerend amateuristisch opgezette particuliere activiteiten. Uit respect voor het optimisme van de mensen, èn omdat we ons dat bewust hadden voorgenomen gaan we daar graag op in. We hebben er tot nu toe geen seconde spijt van, al moeten we soms grinniken om de uitvoering zelve.

Zo was er het superromantische sunset-diner op een zandbank in de rivier bij Bagan: aan het eind van de middag met z’n tweetjes inschepen op een longboat met zo’n mooie ‘veraf’ buitenboordmotor. Geen zwemvesten of reddingsboeien aan boord, ook geen veiligheidsinstructies gezien of gehoord. Twintig minuten varen, terwijl de zon langzaam ter kimme zakt. Op de bewuste zandbank staat een gedekte tafel, brandende toortsen er omheen (de zwarte rook moet de muggen weghouden, maar waait gedurende anderhalf uur precies over onze tafel heen) en een liggende parasol als afscheiding tussen dinertafel en ‘keuken’, bestaande uit niet meer dan een grote picnicbox en een opklapbaar IKEA-tafeltje. Twee onwennig, maar smetteloos geklede jongemannen dienen als zwarte brigade. We worden weer als vorsten ontvangen; veel buigingen en twee strálende gezichten, die ons een ‘very romantic evening’ toewensen.

Vanaf onze zitplaatsen kijken we naar een brede rivier met niks er op en een nauwelijks te onderscheiden overkant. De kleur van de rivier is gelijk aan de kleur van het zand, en het is nevelig. De zandbank is niet meer dan een bank zand met hier en daar een sprietje begroeiing.
We kiezen bier: er was ook cola.

Nou gaat hier de zon rond zes uur onder, dus al snel verving totale duisternis het toch al boeiende uitzicht. De zandmotten kwamen massaal uit hun holen en stortten zich als lemmingen op de brandende tafelkaarsen. Sommige haalden het net niet en verzopen in ons glas bier. Elke zelfcrematie klonk als een oplichtend tikgeluidje, waardoor zich een knetterende show op onze tafel ontvouwde met een rap toenemende hoop as.
Ik voelde mijn kansen op een hogere reincarnatie met de seconde slinken, of zouden deze minpunten (gij zult niet doden, ook geen dieren) op de rekening van de ‘restaurant’-houder worden geboekt?
Onze voorverwarmde maaltijd werd in dezelfde box bewaard als het bier en de cola. Gevolg was dat het bier warmer werd en het eten kouder: dat laatste moesten we door de duisternis op de tast en goed geluk aan een vork rijgen en opeten. Of je nou een stukje vis of kip had gegeten bleef onzeker.
Na anderhalf uur raden wat er op je bord lag gingen we terug. Eerst afrekenen, ter plekke, op de zandbank. Niks bonnetje, niks creditcard. Alleen met de ongevraagde hulp van de ‘flash’ op de smartphone van de uitbater kon ik de goede biljetten uitkiezen.
Op de terugvaart bleek dat de boot niet alleen reddingsboeiloos was, maar ook geen verlichting voerde, noch voor de twee passagiers, noch voor mede-riviergebruikers....als dieven in de nacht slopen we weer aan de wal.
En we grinnikten om het goede plan, met de nog voor verdere verbetering vatbare uitvoering.

We zijn in Mandalay gearriveerd. De paar dagen blogstilte werd veroorzaakt door een riviercruise zonder WIFI aan boord, maar ik zal proberen de achterstand snel in te lopen.