Expect the unexpected
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
30 Maart 2018 | Australië, Margaret River
Nog één nabrandertje over de enorme omschakeling van Myanmar naar West Australië: de wijn!
Van dat myanmarse spul waar wij thuis de verfkwasten in schoonmaken naar de verfijndste dranken van Australië, in tientallen wineries ten zuiden van Perth met liefde, grote deskundigheid en behulp van een uitgelezen klimaat gemaakt.
Niet geheel toevallig moesten we nou nèt die kant op!
Margaret River is het centrum van al dat heerlijks, en een van de allerbeste Wine Estates aldaar is Leeuwin.
Neef Chr had het als zeer bezoekwaardig aanbevolen, evenzo de canadese bediening van het visrestaurant in de haven van Perth.
Op tien kilometer afstand van ons hotel, dus zeer gezamenlijk wandelbaar.
Een groot deel daarvan ging over wat ze in Spanje een via verde noemen, een ontmanteld spoortracé. Rails en bielzen eraf, rode klei er op, wals er overheen en je hebt mooie, makkelijke fiets- en wandelpaden. Soms een pietsie saai, want treinen houden nou eenmaal van heel lang heel erg rechtdoor rijden en van weinig stijgen en dalen. Dus dat doet zo’n wandelpad ook.
De laatste twee kilometer moesten we rechtsaf en mochten we een beetje improviserend (nou ja, we hadden wel Google Maps bij de hand) door het glooiende, bijna zuid engels-aandoende landschap onze weg zien te vinden.
Vriend Maps dirigeerde ons zorgenloos over een rose gravelroad door een welkomend openstaand hek, langs honderden meters aan weerszijden wijnrank, een waterreservoir, opnieuw honderden meters rijpe druiven (niet aankomen!), een schuur met tractor en tot slot nog eens honderden meters wijnrank naar opnieuw een hek. Dat was dicht. Maar daar konden we best overheen klimmen, vonden we.
Het daaropvolgende hek vond van niet, want het bleek een onvervalst kangaroo fence; en die kenmerken zich door twee afmetingen: onoverklimbaar hoog en vaak honderden meters lang. Kilo Utrecht Tango.
Maar zoals vaker ook nu weer: verwacht altijd het onverwachte ende despereert niet!
Je kent dat gevoel vast wel: moesten we nou al die kilometers weer terug- en dus omlopen? Nooit van ons leven. Dat zou van onze zuivere wijnproeverijtijd afgaan. Dus we gaan dóór, zeker omdat we enkele honderden meters verderop een doorgang lijken te ontwaren. Ook al moeten we daarheen door hoog gras waden en zijn we meermalen gewaarschuwd voor slangen in zo’n habitat.
Nou ben in mijn jonge jeugd hierin door mijn in slangrijk Nederlands-Indië opgegroeide vader getraind, dus zocht ik een stevige stok met veel zijtakjes en twijgen. Hiermee mepte ik stoer en stevig een anderhalve meter vóór mij een veilige weg naar -inderdaad- een hekdoorgang.
Opgelucht vonden we een nieuwe gravelroad, die ons leidde naar de begeerde Estate, maar toch echt eerst naar een patrouillerende, verstoord reagerende pickup-truck. ‘Wat wij daar aan het doen waren’ en dat soort teksten. Onschuldig kijken, open handen tonen, veel sorrysorry. Onze nauwelijks hooliganvermoedende leeftijd gaf de doorslag: we kregen prima richtingaanwijzingen en zaten twintig minuten later op een prachtig, nippend terras.
De wijnproeverij kregen we kostenloos aangeboden, omdat we (zo dacht ik) de allereerste bezoekers waren die dit topchique Estate bezweet wandelend door hun velden hadden bereikt, waar het parkeerterrein verder vol stond met heel wat duurdere vervoermiddelen dan onze benenwagens.
Morgen verder, naar het zuidwestelijkste punt van Australië: Cape Leeuwin.
Daarover later meer....letterlijk een klifhanger!
Van dat myanmarse spul waar wij thuis de verfkwasten in schoonmaken naar de verfijndste dranken van Australië, in tientallen wineries ten zuiden van Perth met liefde, grote deskundigheid en behulp van een uitgelezen klimaat gemaakt.
Niet geheel toevallig moesten we nou nèt die kant op!
Margaret River is het centrum van al dat heerlijks, en een van de allerbeste Wine Estates aldaar is Leeuwin.
Neef Chr had het als zeer bezoekwaardig aanbevolen, evenzo de canadese bediening van het visrestaurant in de haven van Perth.
Op tien kilometer afstand van ons hotel, dus zeer gezamenlijk wandelbaar.
Een groot deel daarvan ging over wat ze in Spanje een via verde noemen, een ontmanteld spoortracé. Rails en bielzen eraf, rode klei er op, wals er overheen en je hebt mooie, makkelijke fiets- en wandelpaden. Soms een pietsie saai, want treinen houden nou eenmaal van heel lang heel erg rechtdoor rijden en van weinig stijgen en dalen. Dus dat doet zo’n wandelpad ook.
De laatste twee kilometer moesten we rechtsaf en mochten we een beetje improviserend (nou ja, we hadden wel Google Maps bij de hand) door het glooiende, bijna zuid engels-aandoende landschap onze weg zien te vinden.
Vriend Maps dirigeerde ons zorgenloos over een rose gravelroad door een welkomend openstaand hek, langs honderden meters aan weerszijden wijnrank, een waterreservoir, opnieuw honderden meters rijpe druiven (niet aankomen!), een schuur met tractor en tot slot nog eens honderden meters wijnrank naar opnieuw een hek. Dat was dicht. Maar daar konden we best overheen klimmen, vonden we.
Het daaropvolgende hek vond van niet, want het bleek een onvervalst kangaroo fence; en die kenmerken zich door twee afmetingen: onoverklimbaar hoog en vaak honderden meters lang. Kilo Utrecht Tango.
Maar zoals vaker ook nu weer: verwacht altijd het onverwachte ende despereert niet!
Je kent dat gevoel vast wel: moesten we nou al die kilometers weer terug- en dus omlopen? Nooit van ons leven. Dat zou van onze zuivere wijnproeverijtijd afgaan. Dus we gaan dóór, zeker omdat we enkele honderden meters verderop een doorgang lijken te ontwaren. Ook al moeten we daarheen door hoog gras waden en zijn we meermalen gewaarschuwd voor slangen in zo’n habitat.
Nou ben in mijn jonge jeugd hierin door mijn in slangrijk Nederlands-Indië opgegroeide vader getraind, dus zocht ik een stevige stok met veel zijtakjes en twijgen. Hiermee mepte ik stoer en stevig een anderhalve meter vóór mij een veilige weg naar -inderdaad- een hekdoorgang.
Opgelucht vonden we een nieuwe gravelroad, die ons leidde naar de begeerde Estate, maar toch echt eerst naar een patrouillerende, verstoord reagerende pickup-truck. ‘Wat wij daar aan het doen waren’ en dat soort teksten. Onschuldig kijken, open handen tonen, veel sorrysorry. Onze nauwelijks hooliganvermoedende leeftijd gaf de doorslag: we kregen prima richtingaanwijzingen en zaten twintig minuten later op een prachtig, nippend terras.
De wijnproeverij kregen we kostenloos aangeboden, omdat we (zo dacht ik) de allereerste bezoekers waren die dit topchique Estate bezweet wandelend door hun velden hadden bereikt, waar het parkeerterrein verder vol stond met heel wat duurdere vervoermiddelen dan onze benenwagens.
Morgen verder, naar het zuidwestelijkste punt van Australië: Cape Leeuwin.
Daarover later meer....letterlijk een klifhanger!
-
30 Maart 2018 - 15:02
Wilma:
Met dank aan een quote van Jan G. :-) -
30 Maart 2018 - 15:37
Joost Hillen:
En zo is ‘t! -
30 Maart 2018 - 15:45
Robert Schadd:
Mooi verhaal Joost!
We wilden je alvast een heel mooie verjaardag wensen morgen!!!
Nog een mooi vervolg van jullie reis. We lezen je berichten met heel veel plezier.
Groeten,
Robert & Felice -
31 Maart 2018 - 10:51
Parl:
Prachtig...en avontuurlijk die wandelroute.....wel doorgeven aan Google Maps...zodat meer Joosten&Annebethen het kunnen na vertellen en van harte gefeliciteerd met je zoveelste verjaardag.
Jan & Leentje -
01 April 2018 - 10:02
Bo:
Inderdaad, de via verde is altijd een beetje saai maar wel makkelijk wandelen, appletje eitje voor jullie uiteraard. En inderdaadaltijd een heen en weer wandeling, daar gebruiken wij hier twee autos voor, eentje aan begin andere aan het einde.
Maar een wijn proeverij mag je niet missen. Lekker wijntje geproefd? Uiteraard nu wel lekker daar zo aan het eind van de zomer.
Cape Leeuwin zal een mooi tripje worden. Geniet -
01 April 2018 - 14:13
Joost Hillen:
@Bo: dat werd het zeker! Wat een mooie plek met zicht op twee oceanen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
