Tuben

We waren in Vang Vieng, halverwege Luang Prabang en hoofdstad Vientiane. Trefwoorden: heerlijke natuur, afschuwelijk lelijk stadje en ‘Tuben’ (dat leg ik straks wel uit).

In de zestiger jaren was Vang Vieng een internationale verzamelplek voor hippies en ander makrobioties volk vanwege ‘goedkoop’ en ‘lekker klimaat’. Dat is gebleven, maar de hippies van toen maakten plaats voor blowende en drankzuchtige jongeren, die in de bergachtige en beboste omgeving helemaal los konden gaan op scooteren, motorrijden, ballonvaren, abseilen, kletteren, kayakken, drinken, feestbeesten, longboatracen, grotklimmen en Tuben (heus, dat leg ik zo uit).

Die jeugd moest ook eten en slapen, dus is het ooit schattige centrum vreselijk verworden tot een en al hamburgertent, motorverhuur, happy hour-cocktailbar, hostel en busstation met douche en wasmachines waar dagelijks nieuwe tube- en anderszins beluste busladingen over Vang Vieng werden en nog steeds worden uitgespuwd. Afschuwelijk stadje dus, maar met indrukwekkend mooie natuur er omheen.

Inmiddels mag dat Tuben (komt, komt….) sinds 2014 of zo niet meer, maar vooral de sportieve jongeren zijn massaal blijven komen.

Het leefritme hier is er helemaal op afgestemd. In de vroege ochtend is de stad in bezit van de ontelbare wat oudere chinese toeristen

die massaal in longboats met buitenboordmotoren een klein uur over de best wel snel stromende Nam Song stroomopwaarts worden gevaren, aldaar omdraaien en in een half uurtje weer terugracen. Gedurende die tocht filmen ze met hun mobiel (leuk om thuis terug te kijken) de langsflitsende fraaie oevers en rotsen die ze ook ‘live’ hadden kunnen zien.

Om een uur of tien komen de eerste brakke hoofden van de jeugd de koffietenten belagen en om elf uur is alles hier in vol bedrijf.

Tuben: je gaat een paar kilometers stroomopwaarts te water in een opgeblazen tractorbinnenband. Langs de oevers naar Vang Vieng zijn de biertentjes gevestigd waar ‘proppers’ lange lijnen naar de Tubers werpen. Die proberen zo’n touw te vangen en als ze beet hebben worden ze naar de wal getrokken voor een gratis biertje en blowtje. Daar blijft het natuurlijk niet bij, dus al heel wat minder stabiel gaat de Tuber voor een volgende etappe weer ‘te band’, op weg naar het volgende touw….en zo voorts en verder naar Vang Vieng, waar ze vaak stomdronken en sufgeblowd uit hun band worden getild en op de wal gezet. Als ze tenminste niet al eerder waren omgeslagen en verdronken of gewoon met hun kop tegen de rotsen waren geknald. Jaarlijks vielen er tientallen dodelijke slachtoffers, en toen greep de regering in. No more Tubing!

A en ik deden het wat rustiger aan, hoewel: we liepen over spannend gammel waggelende hangbruggetjes naar de andere oever van de Nam Song en klommen over spectaculair schots en scheef liggende rotsblokken en bamboetrapjes naar de ingang van een hooggelegen en best grote grot. Denk: als de Grotten van Han, maar dan met een aanzienlijk grimmiger historie: de Vietnam-oorlog.

Daarover gaan we morgen -vanuit Laotiaans perspectief- in de hoofdstad Vientiane veel meer te weten komen, dus…..tot dan!