Vlaggen en varen



In Vietnam is de Partij de baas. Dat is al zo sinds 1975, toen Noord Vietnam de oorlog tegen Zuid Vietnam won. Het Zuiden moest naar het pijpen van het communistische Noorden gaan dansen, ook al kwam er in 1976 één verenigde Socialistische Republiek Vietnam uit de onderhandelingen.

Veel democratiegezinde Vietnamezen zagen direct allerlei buien hangen en vluchtten massaal over zee naar Hong Kong, Maleisië en verder. Ook Nederland nam die bootvluchtelingen op. Zij verrijkten onze eetcultuur met die lichtverteerbare en gezonde Vietnamese Loempia, waar geen Chinees tegenop kan.

Op het noordelijke platteland wappert de vietnamese rode vlag met gele ster [e-1f1fb][e-1f1f3] van ieder gebouw, krot, huis, school of kantoor (‘dat gebeurt op verzoek van het gemeentebestuur’ sprak onze gids met uitgestreken gezicht). Dit was ooit de vlag van het communistische

Noord Vietnam, die ze na de eenwording met Zuid Vietnam in 1976 voor het gemak ook meteen maar de vlag van het nieuwe Vietnam maakten.(Hoofdstad werd het noordelijke Hanoi, en niet het zuidelijke Saigon. Dat raakte -lekker puh- ook nog eens haar naam kwijt en werd omgedoopt tot Ho Chi Minh Stad, naar de grote leider uit Noord Vietnam).

Naarmate we voormalig Zuid Vietnam naderen zien we de vlaglust minderen. Ik ben benieuwd of deze afname blijft toenemen….hoe zouden de Vietnamezen uit het zuiden over hun 47 jaar jonge republiek denken? En over hun noordelijke landgenoten? We hebben zo onze vermoedens.

Ook op ons prachtige schip de ‘Ginger’ wapperde de [e-1f1fb][e-1f1f3]. We vertrokken met acht echtparen voor een 22 uurs tocht door de Lan Ha Bay, Unesco Wereld Erfgoed. Meer dan 400 Fencong (clusters van konische pieken) en Fengling (geïsoleerde pieken) rijzen steil uit het water. Stilte is overal. In elk zonlicht onwaarschijnlijk mooi. Intussen kayakken, zwemmen of wandelen op een eiland met één aanlegsteigertje en één vervallen dorpje. De volgende ochtend bij zonsopgang maakt A sprookjesachtige foto’s.

Aansluitend zijn wij de enige twee deelnemers aan de Tai Chi-sessie voor beginners. De leidster is bloedserieus, houdt haar lachen moeiteloos in, ondanks ons gestuntel. We wankelen vaak, maar vallen niet om.

De lange saaie autorit naar Hanoi Airport bewijst dat niet elk stukje van Vietnam mooi is…

We vliegen vervolgens naar Hue, zo’n 650 km zuidelijker. Net onder de 17th Parallel, de demarkatielijn die tijdens de Conferentie van Genève in 1954 tussen Noord- en Zuid Vietnam als scheidslijn werd vastgesteld.

In Hue bezoeken we de keizerlijke citadel en de diverse graftombes van de koninklijke familie. Van almachtige heersers vervielen de royals in de franse koloniale tijd tot ‘puppetkings’. Koningen ‘in name only’. De laatste werd rond 1954 bedankt voor zijn diensten, want toen waren de communisten de baas en die zijn niet zo van koninklijke dynastieën. We bewonderden de schoonheid van een wegrottend paleis, maar ook die van franse, italiaanse en japanse kunstinvloeden op het interieur van de sublieme graftombe van de laatste koning. Daar kunnen die Russen met hun ontwerp voor de tombe van Ho Chi Minh in Hanoi nog een stevige punt aan zuigen!

We keken bewonderend naar de schitterende traditionele jurken die veel dames droegen bij het bezoek aan de citadel. A vermoedde dat ze zich graag met die tijd vereenzelvigen, iets van het gevoel opwekken van ‘koningin voor een dag’.

Die Koningen hadden het trouwens goed voor elkaar: zij hadden vaak tientallen, soms meer dan honderd vrouwen. De laatste twee stierven jong, 42 en 50 jaar oud. ‘From exhaustion’, grinnikte de gids.

Tenslotte heb ik ook nog wat tijd besteed aan het voor de zoveelste keer oplossen van het vraagstuk: waarom heb ik nou de sleutel van het vorige hotel nog in mijn zak.