Lampions en lekker eten



We reizen langs de oostkust naar het Zuiden. Van Hue via Danang naar Hoi An, onder de demarkatielijn! Daar ligt de prachtige kustweg over de Hai Van Pas. Onderweg een grote lagune met oesterkweek en -cultuur. Met dat laatste bedoelen ze hier voornamelijk parelmoeren meuk, die ze onvermoeibaar en opdringerig aan de mens proberen te brengen. Gelukkig hebben we in de jaren een afdoende laag eelt op onze ziel gekweekt. We komen veilig en nepparelloos in Danang.

Daar mepten de Amerikanen in 1969/1970 eerst met harde hand (en veel bommen) de Noord-Vietnamese Vietcong de stad uit en richtten daarna het vliegveld als uitvalsbasis voor hun B52 bommenwerpers in. Vlakbij ligt Non Nuoc Beach, door de Amerikanen omgedoopt tot China Beach, waar gewonde vliegers en soldaten konden herstellen; het verhaal ging dat de helicopterpiloten daar nog wel eens een extra rondje vlogen, voor het geval daar een verpleegster zou liggen te zonnen.

Het leek me leuk er even langs te rijden, maar de gids dacht volgens mij ‘rare jongens, die Hollanders, ik heb nog nooit van China Beach gehoord’ en liet de chauffeur koers zetten naar een afritje van drie meter breed naar een hoopje zand waar zelfs het stadstrandje van Zeeburg zijn neus voor zou ophalen. Die reiswens moesten we dus maar laten varen.

We bezochten wel het Cham Museum for Sculpture met door Franse archeologen rond 1910 opgegraven oudheden uit de tijd van het Champa Koninkrijk, dat dateert van de 2e eeuw!

Tja, je bent de zoon van een Archeoloog of niet, hè.

Nog een uurtje verder naar Hoi An, langs de Marble Mountains waarna je gek wordt van tientallen marmerhouwerijen (?) die tegels, vogelbadjes, paarden, eenhoorns, draken, slangen en watjemaarwilt produceren.

Vooral de oude stad van Hoi An is een pláátje, vlakbij zee gelegen aan een rustige zijarm van een rivier. Via via hadden we een restaurant-tip gekregen, en toen ons hotel ook nog eens van dezelfde eigenaar bleek te zijn (goed voor 10 % korting op de diner-rekening) waren we verkocht. Het bleek een schot in de roos te zijn, gelegen op de eerste verdieping met een balkon waarop een tafeltje of twaalf. Wij natuurlijk die middag al willen reserveren voor dat balkon, maar dat kon ècht niet. Tot ik vertelde dat we in Hotel Maison Vy logeerden, toen straalde het lieve mevrouwtje. En stond er persoonlijk voor garant dat we drie avonden eerste rij op het balkon zaten met fantastisch uitzicht op het stadspleintje met verlicht bruggetje, honderden bezoekers uit alle windstreken, verkopers van drones (!), knipperend lichtgevende tiara’s, straatspeelgoed, ijs en kartonnen offerbakjes met kaars die je voor je overleden ouders kon branden en op het water liet meedobberen met de tientallen verlichte bootjes die in file 200 meter links van het bruggetje voeren, daar omdraaiden en dan 200 meter rechts van het bruggetje hun klandizie weer de kade op joegen. Dit alles met livemuziek begeleid door de lokale Elvis Presley die onwaarschijnlijk vals zong. De basgitarist had de versterker verder opengedraaid zodat zijn ritme tot in je kiezen doordrong. Maar de plus was wel dat de zanger werd overstemd.

Het was erg gezellig op het plein, en zeker geen straf om naar te kijken. Al helemaal niet omdat wij heerlijke diners kregen opgediend en heel Hoi An-oud elke avond opfleurt met honderden schitterende lampions (lampionnen?). Leuk feitje: het lukte ons drie dagen niet ondanks 2,5 gang per persoon plus bier boven de € 40 te eindigen.

Terug naar de oude stad. Die ontstond door de vestiging van varende japanse, chinese en portugese handelaren die zich hier vestigden. Al snel mengden zij zich met de lokale Chams. En dat kun je nu nog zien aan de bebouwing. Boeddhistische tempels staan naast chinese godsbeelden die moesten zorgen voor een behouden vaart. Hindoe-invloeden hadden we al in het Cham Museum waargenomen maar zijn ook hier nog steeds aanwezig.

De houten huizen van de welgestelde handelaren waren doorgaans diep, zowel de ingang als de achteruitgang kwamen op een straat uit. Veel panden gingen verloren door brand, oorlog of verslonsing. Tót een Pool na de Vietnam Oorlog hier kwam meewerken bij de restauratie van oorlogsschade aan de Oude Stad. Zijn opvolgers, waaronder een architect, gaven ons inzicht in hoe ze te werk gingen en nog steeds gaan. Ze leidden ons rond langs gerestaureerde panden, toonden bijzondere details en vertelden over de problemen die ze waren tegengekomen (ook hier weer die oorlog: van veel verwoeste gebouwen waren de documenten (zoals bouwtekeningen) verbrand of verdwenen. Alleen interviews met ouderen kon hen nog aan beschrijvingen van afmeting, indeling, kleur en ornamenten geven. Onderzoek tot in China aan toe hielp hen om de teksten op vierkante pilaren en daklijsten te completeren en in dezelfde bekende rode en goudgele kleuren te kunnen schilderen). Het was een leerzame ochtend!

We vertrekken per Vietage, een luxe trein die ons 500 km verder zuidwaarts zal brengen. Coupé à deux, bubbels als welkom in de stationswachtkamer en een driegangen lunch aan boord. Zes uur later staan we op Quy Nonh CS, een stad aan de kust van de Zuid Chinese zee.